Οι 10 πιο διαβόητοι κατά συρροή δολοφόνοι της Ελλάδας

Παρά τον σχετικά χαμηλό αριθμό τέτοιων εγκλημάτων, η Ελλάδα δεν έμεινε ανεπηρέαστη από το φαινόμενο των κατά συρροή δολοφόνων. Στην ιστορία της χώρας έχουν καταγραφεί αρκετές υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινωνία με τη βαρβαρότητα, την απανθρωπιά και τις συχνά σοκαρίστηκες τους λεπτομέρειες. Αυτές οι περιπτώσεις προκάλεσαν έντονο δημόσιο διάλογο, αποτέλεσαν αντικείμενο δημοσιογραφικής έρευνας και ενέπνευσαν συγγραφείς και δημιουργούς ντοκιμαντέρ — όπως και πιο πρόσφατες τραγωδίες, όπως η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου, της νταντάς που κατηγορείται για τον θάνατο ενός παιδιού.

Ποιοι είναι οι κατά συρροή δολοφόνοι της Ελλάδας

Οι Έλληνες κατά συρροή δολοφόνοι, όπως και σε άλλες χώρες, είναι εγκληματίες που έχουν διαπράξει πάνω από τρεις δολοφονίες σε διάστημα μεγαλύτερο των 30 ημερών, με περιόδους συναισθηματικής αποστασιοποίησης. Μερικοί από αυτούς καθοδηγούνταν από ψυχικές διαταραχές και σαδιστικές τάσεις, ενώ άλλοι σκότωναν λόγω επιθυμίας για εξουσία ή αισθήματος εκδίκησης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δολοφόνου με σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές είναι ο Θεόφιλος Κεχαΐδης, ο οποίος σκότωσε όλη του την οικογένεια και στο δικαστήριο δήλωσε ότι εκείνοι σχεδίαζαν να τον εξοντώσουν και απλώς πρόλαβε.

Οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι, στο πλαίσιο της ελληνικής κουλτούρας, όπου οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν πρωταρχική σημασία, πολλοί εγκληματίες στρέφουν την επιθετικότητά τους στον στενό κύκλο — στους συγγενείς και φίλους τους. Οι πιο διαβόητοι εγκληματίες της Ελλάδας παρουσιάζονται στο άρθρο μας — γνωρίστε τους.

Διάσημες περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων στην Ελλάδα

Οι κατά συρροή δολοφόνοι στην Ελλάδα αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Οι πιο διαβόητοι δολοφόνοι της χώρας παρατίθενται στον παρακάτω πίνακα.

Αντώνης Δαγλής

Ο Αντώνης Δαγλής (Antonis Daglis) ήταν ένας Έλληνας κατά συρροή δολοφόνος, γνωστός ως “ο Στραγγαλιστής της Αθήνας”. Καταδικάστηκε για τη δολοφονία τριών και την απόπειρα δολοφονίας έξι γυναικών στην Αθήνα, καθώς και για εννέα ληστείες.

Η πρώτη του καταδίκη ήρθε το 1998 για αποπλάνηση ανηλίκου. Τα εγκλήματά του χαρακτηρίζονταν από ακραία αγριότητα: δε στραγγάλιζε απλώς τα θύματά του, αλλά τα διαμέλιζε, αφαιρούσε τις θηλές και τα εσωτερικά όργανα, ενώ κακοποιούσε βάναυσα τα πτώματα. Διέθετε ένα λευκό βαν, το οποίο αναγνώρισε μια μάρτυρας — γεγονός που οδήγησε στην ταυτοποίησή του.

Στο δικαστήριο, ο Δαγλής εξήγησε ότι μισούσε τις πόρνες επειδή η ίδια του η μητέρα ασχολούνταν με το επάγγελμα. Ισχυριζόταν επίσης ότι άκουγε συνεχώς φωνές στο κεφάλι του που τον προέτρεπαν να σκοτώνει γυναίκες.

Καταδικάστηκε σε δεκατρείς φορές ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 έτη φυλάκισης. Τον Αύγουστο του 1997 .

Δημήτρης Βακρινός

Ο Δημήτρης Βακρινός (Dimitris Vakrinos) ήταν οδηγός ταξί που ομολόγησε τη δολοφονία πέντε ατόμων και την απόπειρα δολοφονίας επτά ακόμη, την περίοδο 1987–1996.

Μεγάλωσε σε δυσλειτουργική οικογένεια: ο πατέρας του έπινε και η μητέρα του δούλευε συνεχώς, με αποτέλεσμα ο μικρός Δημήτρης να περνά μεγάλο διάστημα σε ορφανοτροφεία, όπου, όπως δήλωνε, υπήρξε θύμα κακοποίησης.

Το πρώτο του έγκλημα το διέπραξε σε ηλικία 25 ετών, το 1987. Σκότωνε άνδρες και γυναίκες, ακόμη και εφήβους. Ήταν τυπικός ψυχοπαθής με εκρηκτική προσωπικότητα, που μπορούσε να περάσει άμεσα σε εκδικητική μανία για την παραμικρή αφορμή — ένα σχόλιο, μια χειρονομία ή μια άρνηση. Μετά τις δολοφονίες, συνήθως αφαιρούσε κοσμήματα και χρήματα από τα θύματα.

Έτρεφε ιδιαίτερη απέχθεια προς τις γυναίκες. Παρότι παντρεύτηκε δύο φορές, και οι δύο γάμοι κατέληξαν σε διαζύγιο με συγκρούσεις, και δεν κατάφερε να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Μία από τις πιο φρικτές δολοφονίες του ήταν αυτή μιας 28χρονης γυναίκας: την οδήγησε σε ερημική περιοχή, την περιέλουσε με βενζίνη και την έκαψε ζωντανή επειδή αρνήθηκε να έχει σεξουαλική επαφή μαζί του στο πρώτο ραντεβού.

Τον Απρίλιο του 1997 μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού. Τον Μάιο του ίδιου έτους βρέθηκε απαγχονισμένος στο κελί του.

Παντελής Καζάκος

Το φθινόπωρο του 1999, ο Παντελής Καζάκος πυροβόλησε και σκότωσε δύο μετανάστες και τραυμάτισε άλλους επτά στο κέντρο της Αθήνας. Δύο από τους τραυματίες έμειναν μόνιμα ανάπηροι. Καταδικάστηκε σε δύο φορές ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 χρόνια.

Από την εφηβεία του έκανε χρήση ναρκωτικών και σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στην απαγορευμένη νεοναζιστική οργάνωση “Χρυσή Αυγή”. Εργαζόταν ως φύλακας σε σούπερ μάρκετ και περιστασιακά ως φορτοεκφορτωτής.

Στο δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι εκτελούσε το εθνικό του καθήκον και δε μετάνιωσε για τις πράξεις του. Υποστήριξε ότι οι μετανάστες φέρνουν αταξία και εγκληματικότητα στις πόλεις και ότι “κάποιος έπρεπε να το σταματήσει”. Τα θύματά του προέρχονταν από διάφορες χώρες: Κούρδοι, Αιγύπτιος, Γεωργιανός, Πακιστανός, Μπανγκλαντεσιανός και Γκανέζος.

Αφού εξέτισε 14 χρόνια, υπέβαλε αίτηση για αποφυλάκιση. Παρότι είχε καλή συμπεριφορά στη φυλακή, το αίτημα απορρίφθηκε.

Θεόφιλος Σεχίδης

Ο Θεόφιλος Σεχίδης αποκαλείται “ο Έλληνας Χάνιμπαλ Λέκτερ”. Το 1996, σε ηλικία μόλις 24 ετών, δολοφόνησε ολόκληρη την οικογένειά του: τον 55χρονο πατέρα του Δημήτρη, τη 48χρονη μητέρα του, την 27χρονη αδερφή του Ερμιόνη, την 75χρονη γιαγιά του και τον 58χρονο θείο του.

Μετά τις δολοφονίες, διαμέλισε τα πτώματα και πέταξε τα υπολείμματα σε χωματερή. Τους εγκεφάλους των θυμάτων τους τοποθέτησε σε σακούλες και τους φύλαξε στο ψυγείο.

Σπούδαζε στη Νομική Σχολή και για αρκετό καιρό υποκρινόταν ότι αναζητά τους εξαφανισμένους συγγενείς του, μέχρι που συνελήφθη.

Η ψυχιατρική γνωμάτευση επιβεβαίωσε ότι έπασχε από σχιζοφρένεια. Κρατήθηκε στο ψυχιατρικό τμήμα των φυλακών Κορυδαλλού. Τον Οκτώβριο του 2017 ζήτησε αποφυλάκιση, αλλά το αίτημά του απορρίφθηκε. Στις 12 Φεβρουαρίου 2019, σε ηλικία 46 ετών, πέθανε από καρδιακή ανακοπή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο.

Σπύρος Μπακαλής

Ο Σπύρος Μπακαλής, πρώην στρατιωτικός, διέπραξε τρεις βίαιες δολοφονίες το 1995 στα προάστια της Αθήνας. Λόγω της αγριότητάς του, έγινε γνωστός ως “ο Λύκος της Πεντέλης”.

Εντόπιζε γυναίκες που περπατούσαν μόνες τους κοντά στο όρος Πεντέλη, τις βίαζε, τις κακοποιούσε βάναυσα και τις σκότωνε. Έθαβε τα πτώματα με πέτρες και κλαδιά. Συνελήφθη μόνο μετά το τρίτο έγκλημα, όταν ένας γνωστός του θύματος τον αναγνώρισε τυχαία.

Ο Μπακαλής δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο: αυτοκτόνησε στο κελί του, κρεμασμένος με πετσέτα.

Αριστείδης Παγκρατίδης

Ο Αριστείδης Παγκρατίδης (Aristidis Pagratidis) κατηγορήθηκε για μια σειρά επιθέσεων σε ζευγάρια στο δάσος Σειχ Σου το 1959. Εκτελέστηκε με τουφεκισμό τον Φεβρουάριο του 1968. Μέχρι και σήμερα, η ενοχή του αμφισβητείται, καθώς πολλοί πιστεύουν ότι του “φόρτωσαν” ξένα εγκλήματα για να ενισχύσουν τα ποσοστά εξιχνίασης.

Γεννήθηκε σε φτωχή και πολυμελή οικογένεια, με ελάχιστη μόρφωση. Από μικρός εργαζόταν και σε ηλικία δέκα ετών υπέστη σεξουαλική κακοποίηση. Στην εφηβεία είχε εμπλοκή με αλκοόλ, ναρκωτικά και μικροκλοπές. Μετά τη στρατιωτική του θητεία χαρακτηρίστηκε “ψυχικά ασταθής”.

Το 1963, υπό την επήρεια ουσιών, εισέβαλε σε τοπικό ίδρυμα και επιτέθηκε σε ένα μικρό κορίτσι με πέτρα, προσπαθώντας να τη βιάσει. Συνελήφθη και στην ανάκριση παραδέχτηκε ότι ήταν ο περιβόητος “κανίβαλος του δάσους Σειχ Σου” που επιτίθετο σε περαστικούς.

Αρχικά καταδικάστηκε μόνο για την απόπειρα βιασμού, αλλά αργότερα οι υποθέσεις ενώθηκαν και του επιβλήθηκε θανατική ποινή. Στην τελική δίκη ανακάλεσε την ομολογία του, δηλώνοντας ότι τον χτυπούσαν, τον απειλούσαν και του στερούσαν νερό και τροφή.

Κυριάκος Παπαχρόνης

Το “Τέρας της Δράμας” — έτσι αποκαλούσαν τον στρατιωτικό Κυριάκο Παπαχρόνη, ο οποίος καταδικάστηκε για ξυλοδαρμούς και δολοφονίες εκδιδόμενων γυναικών. Πέρασε 22 χρόνια στη φυλακή.

Γεννήθηκε σε ευκατάστατη οικογένεια, σπούδασε και κατατάχθηκε στο στρατό. Το πρώτο του έγκλημα το διέπραξε τον Σεπτέμβριο του 1981, όταν σκότωσε μια πόρνη σε οίκο ανοχής. Τον Δεκέμβριο τραυμάτισε σοβαρά δύο γυναίκες στο δρόμο, επιτιθέμενος από πίσω με μαχαίρι στην πλάτη. Και στις δύο περιπτώσεις, περαστικοί τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει την επίθεση. Το 1982 δολοφόνησε ακόμη μία γυναίκα και τραυμάτισε άλλες. Επιζήσασες κατάφεραν να δώσουν περιγραφή του δράστη.

Συνελήφθη στις 13 Δεκεμβρίου 1982 και αμέσως ομολόγησε τις επιθέσεις, τις δολοφονίες και ακόμη ότι σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις σε ταχυδρομείο, αεροδρόμιο και τράπεζα.

Η ψυχιατρική εξέταση δεν έδειξε ψυχική νόσο, οπότε του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρες ανθρωποκτονίας και παράνομη οπλοκατοχή και χρήση. Καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη.

Η κοινή γνώμη θεώρησε την ποινή επιεική και ζητούσε εκτέλεσή του, αλλά η θανατική ποινή είχε ήδη καταργηθεί στην Ελλάδα. Σε ηλικία 44 ετών, αποφυλακίστηκε και σήμερα ζει στην Αθήνα.

Μαριάμ Σουλακιώτη

Η Μαριάμ Σουλακιώτη ήταν ηγουμένη του μοναστηριού Παναγία Πευκοβουναγιάτρισσα και θεωρείται μια από τις πιο διαβόητες κατά συρροή δολοφόνους στην Ελλάδα. Λόγω της σκληρότητας και του ελέγχου που ασκούσε, την αποκαλούσαν “η γυναίκα Ρασπούτιν”.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων της παραμένει άγνωστος, αλλά αναφέρεται συχνά ότι ευθύνεται για 177 θανάτους: 27 σκόπιμους και 150 από αμέλεια και βασανισμούς. Καταδικάστηκε σε ισόβια και πέθανε στη φυλακή.

Γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια, δούλευε σε αγρόκτημα και σε ηλικία 23 ετών εντάχθηκε σε θρησκευτική αίρεση. Το 1939, μετά τον θάνατο του ιδρυτή της αίρεσης, ανέλαβε την ηγεσία και άρχισε να στρατολογεί πλούσιες, μοναχικές γυναίκες. Τις έπειθε να μεταβιβάσουν όλη την περιουσία τους και να “εξιλεωθούν” με προσευχές και υπακοή.

Οι γυναίκες κρατούνταν έγκλειστες, υποβάλλονταν σε εξαντλητική εργασία, πείνα, στέρηση ιατρικής φροντίδας και μαστιγώματα — μερικές φορές από την ίδια τη Σουλακιώτη.

Το 1951, οι αρχές εντόπισαν τις φρικαλεότητες και την παρέπεμψαν σε δίκη. Αποκαλύφθηκε ότι στο μοναστήρι πέθαναν και παιδιά-ορφανά, και ότι η ίδια κατείχε εκατοντάδες ακίνητα και πλούτο σε όλη την Ελλάδα.

Καταδικάστηκε σε 14 χρόνια κάθειρξης, αλλά εξέτισε μικρό μέρος της ποινής και πέθανε το 1954, σε ηλικία 71 ετών.

Δημήτριος Ασπιώτης

Ο Δημήτριος Ασπιώτης, γνωστός και ως “Τέρας του Κάβου”, ήταν κατά συρροή βιαστής που εντόπιζε και κακοποιούσε γυναίκες στο νησί της Κέρκυρας. Το 2012 καταδικάστηκε σε 52 χρόνια φυλάκιση για περίπου 100 βιασμούς.

Λίγα είναι γνωστά για τα παιδικά του χρόνια. Το πρώτο του τεκμηριωμένο βιασμό τον διέπραξε το 2010 εις βάρος μιας Βρετανίδας φοιτήτριας.

Ενεργούσε με τον ίδιο τρόπο: παρακολουθούσε γυναίκες που πήγαιναν σε απομονωμένα μέρη, τις χτυπούσε και τις βίαζε. Συνήθως φορούσε μάσκα. Μόνο μία γυναίκα κατάφερε να δει το πρόσωπό του και να τον περιγράψει στην αστυνομία.

Οι αρχές δυσκολεύτηκαν να συγκεντρώσουν αποδείξεις. Αν και υπήρχαν δεκάδες καταγγελίες, αποδείχθηκαν μόνο έξι περιπτώσεις. Καταδικάστηκε σε 53 χρόνια κάθειρξης με δικαίωμα πρόωρης αποφυλάκισης.

Το 2018 αποφυλακίστηκε λόγω καλής συμπεριφοράς και απεξάρτησης από την κοκαΐνη.

Ωστόσο, το 2020, μια νεαρή τουρίστρια κατήγγειλε ότι την κρατούσε παρά τη θέλησή της σε δάσος και τη βίαζε για ημέρες. Κατά τη σύλληψή του, έπεσε από γκρεμό, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και στη συνέχεια επέστρεψε στη φυλακή για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του.

Κατερίνα Δημητρέα

Η Κατερίνα Δημητρέα (Ekaterini Dimetrea) έμεινε στην ιστορία ως “η Δηλητηριάστρια της Μάνης”. Το 1962 δηλητηρίαζε συστηματικά μέλη της οικογένειάς της με παραθείο — ένα ιδιαίτερα τοξικό φυτοφάρμακο. Ήταν η τελευταία γυναίκα στην Ελλάδα που εκτελέστηκε με θανατική ποινή.

Η Κατερίνα μαγείρευε φαγητό, στο οποίο προσέθετε το δηλητήριο και το προσέφερε στα θύματά της. Πρώτο θύμα ήταν η 80χρονη μητέρα της, που είχε έρθει για δείπνο. Στη συνέχεια, η εξαδέλφη της, η οποία πέρασε να πιει καφέ. Τον αδερφό της προσπάθησε να δηλητηριάσει δύο φορές — την πρώτη φορά η δόση δεν ήταν επαρκής.

Στην αρχή όλα φαίνονταν τυχαία. Όμως, όταν πέθανε ο πεντάχρονος ανιψιός της, οι υποψίες άρχισαν να συσσωρεύονται. Στο στομάχι του παιδιού εντοπίστηκε μεγάλη ποσότητα παραθείου. Η Κατερίνα σύντομα παρουσιάστηκε στον πρόεδρο του χωριού και ομολόγησε τα πάντα.

Τα σώματα των τριών προηγούμενων θυμάτων εκτάφηκαν και εξετάστηκαν — και σε όλα ανιχνεύτηκε η ίδια ουσία. Η Δημητρέα κρίθηκε ψυχικά υγιής και ένοχη για τέσσερις δολοφονίες. Καταδικάστηκε τέσσερις φορές σε θάνατο. Οι εφέσεις απορρίφθηκαν και τον Απρίλιο του 1965 εκτελέστηκε με τουφεκισμό στο Γουδή.

Αιτίες εμφάνισης κατά συρροή δολοφόνων στην Ελλάδα

Η εμφάνιση κατά συρροή δολοφόνων στην Ελλάδα σχετίζεται με έναν συνδυασμό κοινωνικών, ψυχολογικών και πολιτισμικών παραγόντων. Παρόλο που η χώρα θεωρείται παραδοσιακά ασφαλής, τέτοιες εγκληματικές περιπτώσεις μπορεί να προκύπτουν υπό την επίδραση οικονομικών κρίσεων, κοινωνικής απομόνωσης και ψυχικών διαταραχών.

Σε συνθήκες οικονομικής αστάθειας και ανεργίας, σε ορισμένα άτομα εντείνονται το άγχος, η επιθετικότητα και η ροπή προς τη βία. Οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, όπως οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί, οδηγούν μερικές φορές στην εκδήλωση της βίας εντός του στενού οικογενειακού κύκλου — όπως στην περίπτωση του Θεόφιλου Σεχίδη. Ψυχολογικοί παράγοντες, όπως η σχιζοφρένεια, η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, συμβάλλουν επίσης στη διαμόρφωση εγκληματικής συμπεριφοράς.

Ο χαμηλός βαθμός διάγνωσης και θεραπείας ψυχικών παθήσεων στην Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την ανάπτυξη τέτοιων αποκλίσεων χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο.

Ψυχολογία των κατά συρροή δολοφόνων στην Ελλάδα

Ο Ρόμπερτ Ρέσλερ, που εισήγαγε τον όρο “serial killer”, διαχώρισε τους δράστες σε δύο τύπους: οργανωμένους αντικοινωνικούς και αποδιοργανωμένους ασύμβατους. Οι πρώτοι εμφανίζονται ως λειτουργικά μέλη της κοινωνίας — έχουν δουλειά, κοινωνικές δεξιότητες και σχεδιάζουν προσεκτικά τα εγκλήματά τους. Οι δεύτεροι δρουν παρορμητικά, πάσχουν συχνά από σοβαρές ψυχικές διαταραχές και έχουν χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι κατά συρροή δολοφόνοι εμφανίζουν συχνά κοινά ψυχολογικά χαρακτηριστικά όπως ψυχοπάθεια και ναρκισσισμό — έλλειψη ενσυναίσθησης, ανάγκη επιβολής, ψευδολογία και χειριστικότητα.

Αν και δεν υπάρχουν εκτεταμένες επιστημονικές μελέτες για την ελληνική περίπτωση, η ανάλυση γνωστών υποθέσεων, όπως του Θεόφιλου Σεχίδη, δείχνει ξεκάθαρα σοβαρή ψυχική διαταραχή. Η διάπραξη πολλαπλών φόνων, η διαμέλιση και η απόπειρα απόκρυψης στοιχείων μαρτυρούν απουσία συναισθηματικής σύνδεσης και υψηλό επίπεδο προμελέτης.

Οι συνέπειες των κατά συρροή δολοφονιών στην ελληνική κοινωνία

Μετά από κάθε πολύκροτη υπόθεση, η κοινή γνώμη στην Ελλάδα εμπλέκεται ενεργά σε δημόσιες συζητήσεις σχετικά με το αν πρέπει να αισθητοποιηθούν οι ποινές για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας και της ζωής.

Αν και η Ελλάδα δεν έχει επαναφέρει τη θανατική ποινή, η κοινωνική πίεση οδήγησε τις αρχές στην προοδευτική ενίσχυση των μέτρων κατά των υποτροπιαζόντων εγκληματιών και στην αυστηρότερη επιτήρηση όσων αποφυλακίζονται.

Η εξέλιξη της αντίληψης για τους κατά συρροή δολοφόνους στην Ελλάδα

Μέχρι τη δεκαετία του 1980, υπήρχαν σοβαρά κενά στην εγκληματολογική έρευνα στην Ελλάδα. Μετά την υπόθεση του δηλητηριαστή Κωνσταντίνου Πασχάλη, το κράτος αύξησε τη χρηματοδότηση για την επανεκπαίδευση αστυνομικών και άρχισε να εφαρμόζει νέες τεχνολογίες, όπως η ανάλυση DNA και η ψυχολογική σκιαγράφηση.

Σύγχρονη απειλή των κατά συρροή δολοφόνων στην Ελλάδα

Η διερεύνηση τέτοιων αδικημάτων βασίζεται σε διεθνείς μεθόδους που χρησιμοποιούν την εγκληματολογική επιστήμη, την ψυχολογική σκιαγράφηση και τη σύγχρονη τεχνολογία. Υπάρχει συνεργασία με την Ιντερπόλ και το FBI. Η Ελλάδα ανταλλάσσει δεδομένα μέσω Ευρωπόλ με άλλες χώρες της ΕΕ:

• Η χρήση της ευρωπαϊκής βάσης δεδομένων DNA επιτρέπει τον γρήγορο έλεγχο των δειγμάτων για ταυτοποιήσεις και τον εντοπισμό εγκληματιών ακόμη και μετά από πολλά χρόνια.
• Οι κοινές επιχειρήσεις με την Ιντερπόλ βοηθούν στον εντοπισμό κατά συρροήν εγκληματιών που κρύβονται στο εξωτερικό.
• Από τη δεκαετία του 1990, η Ελλάδα συνεργάζεται με την Ευρωπόλ και χρησιμοποιεί τεχνικές του FBI.
• Η ανάλυση δεδομένων από τηλέφωνα, κάμερες παρακολούθησης, κοινωνικά δίκτυα παίζει πλέον βασικό ρόλο στις έρευνες.

Στον σημερινό κόσμο, οι πλούσιοι και οι δημόσιοι άνθρωποι βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Στο άρθρο μας (10 πλουσιότεροι Έλληνες) υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επίσης δολοφονηθεί. Γι' αυτό και έχουν τη δική τους ασφάλεια.

Ανεξιχνίαστα εγκλήματα στην Ελλάδα: μυστήριο και σκοτεινές υποθέσεις

Μέχρι σήμερα, ανεξιχνίαστη παραμένει η δολοφονία του γνωστού δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, ο οποίος ειδικευόταν σε θέματα οργανωμένου εγκλήματος. Τον Απρίλιο του 2021, δύο άγνωστοι τον πυροβόλησαν έξω από το σπίτι του, προκαλώντας μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο.

Το 2023, ύστερα από ανάλυση βίντεο, τηλεφωνικών συνομιλιών και τραπεζικών στοιχείων, συνελήφθησαν δύο άτομα που φέρονται να εμπλέκονται στην υπόθεση. Οι αρχές συνεχίζουν να αναζητούν τους ηθικούς αυτουργούς.

Ο Πάμπλο Εσκομπάρ θεωρείται ευρέως ως ένας από τους χειρότερους δολοφόνους όλων των εποχών. Είναι υπεύθυνος για την αφαίρεση χιλιάδων ζωών. Η επιρροή του ήταν τεράστια και στην Ελλάδα, όπου εκατοντάδες υποθέσεις απαγωγών και δολοφονιών στα χέρια του Πάμπλο Εσκομπάρ και των ανδρών του παραμένουν ανεξιχνίαστες.

Συμπέρασμα

Παρά τα σχετικά χαμηλά ποσοστά βίαιης εγκληματικότητας, η Ελλάδα έχει βιώσει σοκαριστικές περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων που προκάλεσαν έντονο κοινωνικό αντίκτυπο. Η μελέτη αυτών των εγκλημάτων συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση της ψυχολογίας των δραστών και των κοινωνικοοικονομικών και πολιτισμικών παραγόντων που οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές. Παράλληλα, αναδεικνύει τις αδυναμίες του συστήματος ψυχικής υγείας και των μηχανισμών πρόληψης.

Τέλος, υπογραμμίζεται η ανάγκη για διεθνή συνεργασία, εφαρμογή σύγχρονων εγκληματολογικών μεθόδων και συνεχή βελτίωση των στρατηγικών πρόληψης.